to mistrust

* * *

* * *

* * *

* * *

suspĭcĭo, spexi, spectum, 3, v. a. and n. [sub-specio].

To look up or upwards, to look up at a thing.

Lit.:

cum caelum suspeximus,

Cic. N. D. 2, 2, 4; cf. id. ib. 2, 18, 49:

caelum,

Suet. Tit. 10:

summum de gurgite caelum,

Ov. M. 11, 506:

astra,

Cic. Tusc. 1, 25, 62:

ramos,

Ov. M. 14, 660:

pisces qui neque videntur a nobis neque ipsi nos suspicere possunt,

Cic. Ac. 2, 25, 81. — Poet.: nubes suspexit Olympus, looked up at, i. e. rose into the clouds, Luc. 6, 477: quae tuam matrem (i. e. Pleiadem) tellus a parte sinistrā Suspicit, which looks, i. e. is situated towards, Ov. M. 2, 840:

suspexit in caelum,

Cic. Rep. 6, 9, 9; 3, 2, 3.— Absol.:

nec suspicit nec circumspicit,

Cic. Div. 2, 34, 72:

formare vultus, respicientes, suspicientesque et despicientes,

Plin. 35, 8, 34, § 56.—

Trop.

In gen., to look up to a thing with the mind, to raise the thoughts up to:

nihil altum, nihil magnificum ac divinum suspicere possunt, qui, etc.,

Cic. Lael. 9, 32.—

In partic., to look up to with admiration, to admire, respect, regard, esteem, honor, etc. (opp. despicere, Sen. Vit. Beat. 25;

syn. stupeo): eos viros suspiciunt maximisque efferunt laudibus, in quibus, etc.,

Cic. Off. 2, 10, 36:

suspicit potentem humilis,

Vell. 2, 126, 2; Suet. Claud. 28:

eloquentiam,

Cic. Or. 28, 97:

naturam (with admirari),

id. Div. 2, 72, 148: honores praemiaque vestra, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 2:

argentum et marmor vetus aeraque et artes,

Hor. Ep. 1, 6, 18.—

To look at secretly or askance; hence, by meton. (effectus pro causā), to mistrust, suspect (perh. only in participles; and most freq. in the part. perf.):

Bomilcar suspectus regi et ipse eum suspiciens,

Sall. J. 70, 1.—Hence, suspectus, a, um, P. a. (acc. to suspicio, II.), mistrusted, suspected; that excites suspicion.

Of persons, Plaut. Bacch. 4, 9, 81:

habere aliquem falso suspectum,

id. ib. 3, 6, 43:

quo quis versutior et callidior est hoc invisior et suspectior detractā opinione probitatis,

Cic. Off. 2, 9, 34:

provincia de morbis,

Pall. 1, 16:

ne super tali scelere suspectum se haberet,

Sall. J. 71, 5:

in quādam causā suspectus,

Quint. 6, 3, 96:

in morte matris,

Suet. Vit. 14:

in eā (filiā),

id. Gram. 16; Tac. H. 1, 13:

suspectus societate consilii,

Vell. 2, 35, 3:

suspecti capitalium criminum,

Tac. A. 3, 60:

nimiae spei,

id. ib. 3, 29 fin.:

Licinius Proculus intimā familiaritate Othonis suspectus,

id. H. 1, 46:

aemulationis,

id. A. 13, 9:

proditionis,

Just. 5, 9, 12:

sceleris,

Curt. 6, 8, 3.—With dat.:

non clam me est, tibi me esse suspectam,

Ter. Hec. 4, 2, 1:

meis civibus suspectus,

Cic. Cat. 1, 7, 17; id. Quint. 4, 14:

cum filius jamjam patri suspectus esset de novercā,

id. Off. 3, 25, 94:

nomine neglegentiae suspectum esse alicui,

id. Fam. 2, 1, 1: suspectissimum quemque sibi haud cunctanter oppressit. Suet. Tit. 6.—With inf.:

suspectus consilia ejus fovisse,

Tac. H. 1, 46.—

Of things, concr. and abstr.:

(in tyrannorum vitā) omnia semper suspecta atque sollicita,

Cic. Lael, 15, 52:

(voluptas) invidiosum nomen est, infame, suspectum,

id. Fin. 2, 4, 12:

res,

Liv. 41, 24, 17:

ut quae suspecta erant, certa videantur,

Quint. 5, 9, 10:

in suspecto loco,

i. e. uncertain, critical, dangerous, Liv. 21, 7, 7:

in eā parte consedit, quae suspecta maxime erat,

Suet. Aug. 43:

lacus Ambiguis suspectus aquis,

Ov. M. 15, 333:

metuit accipiter Suspectos laqueos,

Hor. Ep. 1, 16, 51:

periculum,

Suet. Dom. 14:

suspectae horae (quartanae),

Sen. Ben. 6, 8, 1:

tumores,

Plin. 20, 6, 23, § 55:

aqua frigida,

id. 31, 6, 37, § 71:

promissum suspectius,

Quint. 5, 7, 14.—With dat.:

animi medicina pluribus suspecta et invisa,

Cic. Tusc. 3, 1, 1:

suspectam facit judici causam,

Quint. 5, 13, 51.— Neutr., with subject-clause:

crudele, suos addicere amores: Non dare, suspectum,

Ov. M. 1, 618.—

Act., suspicious, distrustful:

timidi et suspecti,

Cato, Dist. 4, 44; Amm. 29, 4, 5.

suspīcĭo (in good MSS. and edd. also suspītĭo; v. Brambach s. v.; Fleckeis. in Rhein. Mus. viii. p. 225 sqq.; and so always in Plaut. and Ter. acc. to Fleck., and in Cic. acc. to B. and K.; but cf. contra Corss. Ausspr. 2, 359 sq.), ōnis. f. [1. suspicio], mistrust, distrust, suspicion.

Lit.: improborum facta primo suspitio insequitur, [p. 1821] deinde sermo atque fama, tum accusator, tum judex, Cic. Fin. 1, 16, 50:

suspitionem et culpam ut ab se segregent,

Plaut. Trin. 1, 2, 42:

tanta nunc suspitio de me incidit,

Ter. Ad. 4, 4, 7: redeunti ex ipsā re mi incidit suspitio;

hem, etc.,

id. And. 2, 2, 22:

in quā re nulla subest suspitio,

Cic. Rosc. Am. 10, 28:

erat porro nemo, in quem ea suspitio conveniret,

id. ib. 23, 65:

in quem ne si insidiis quidem interfectus esset, ulla caderet suspitio,

id. Att. 13, 10, 3:

suspitionem populi sensit moveri,

id. Rep. 2, 31, 54; cf. id. Fam. 2, 16, 2:

in suspitionem alicui venire,

id. Verr. 2, 5, 7, § 15; id. Fl. 33, 81; cf. Suet. Tib. 12:

in suspitionem cadere,

Cic. Phil. 11, 10, 24:

augetur Gallis suspicio,

Caes. B. G. 7, 45:

suspitionem levare atque ab se removere,

Cic. Verr. 2, 3, 59, § 136:

aliquem suspitione exsolvere,

Ter. Hec. 5, 2, 26:

omnem offensionem suspitionis de aliquo deponere,

Cic. Fam. 13, 24, 2: suspitionem falsam saeviter ferre, Enn. ap. Non. 511, 5 (Trag. v. 349 Vahl.):

maligna insontem deprimit suspicio,

Phaedr. 3, 10, 36:

suspicione si quis errabit suā,

id. 3, prol. 45: audimus eum venisse in suspitionem Torquato de morte Pansae, Brut. ap. Cic. ad Brut. 1, 6, 2.— Plur.:

in amore haec omnia insunt vitia: injuriae, Suspitiones, inimicitiae,

Ter. Eun. 1, 1, 15:

multae causae suspitionum offensionumque dantur,

Cic. Lael. 24, 88:

cum ad has suspiciones certissimae res accederent,

Caes. B. G. 1, 19:

si minus honestas suspitiones injectas diluemus,

Cic. Inv. 1, 16, 22.—

With gen. obj.:

ne in suspitione ponatur stupri,

Plaut. Am. 1, 2, 27 (Ussing, suspicione):

in aliquem suspitionem amoris transferre,

Ter. Heaut. 4, 5, 52:

alicui suspitionem ficte reconciliatae gratiae dare,

Cic. Fam. 3, 12, 4:

in suspitionem avaritiae venire,

id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 14:

in suspitionem conjurationis vocari,

id. Verr. 2, 5, 4, § 10:

qui in suspitionem incidit regni appetendi,

id. Mil. 27, 72:

belli subita suspitio,

id. Verr. 2, 5, 7, § 15:

expellere aliquem suspitione cognationis,

id. Rep. 2, 31, 54:

belli suspicione interpositā,

Caes. B. G. 4, 32:

dare timoris aliquam suspicionem,

id. ib. 7, 54:

habebit enim suspicionem adulterii,

Nep. Epam. 5, 5:

ea res minime firmam suspitionem veneni habet,

excites, Cic. Clu. 62, 174.—

With subject-clause:

suspitio est mihi, nunc vos suspicarier, etc.,

Plaut. Ps. 1, 5, 149:

jam tum erat suspitio, Dolo malo haec fieri omnia,

Ter. Eun. 3, 3, 8:

addit fuisse suspitionem, veneno sibi conscivisse mortem,

Cic. Brut. 11, 43; cf. with quasi:

unde nata suspicio est, quasi desciscere a patre temptasset,

Suet. Tit. 5.—

Transf., in gen.

A notion, idea, suggestion (very rare; cf.:

opinio, conjectura): deorum,

Cic. N. D. 1, 23, 62: suspitione attingere intellegentiam aut maris aut terrae, id ib. 3, 25, 64:

suspitionem nullam habebam te rei publicae causā mare transiturum,

id. Att. 8, 11, D, 1.—

Objectively, an appearance, indication:

ne quam suspicionem infirmitatis daret,

Suet. Tib. 72:

nullā suspicione vulneris laesus,

Petr. 94 fin.:

mulsa quae suspicionem tantum possit habere dulcedinis,

Pall. Jan. 15, 8.

diffīdentĭa, ae, f. [diffido], want of confidence, mistrust, distrust, diffidence (class.).—Without gen.:

fidentiae contrarium est diffidentia,

Cic. Inv. 2, 54, 165; cf. id. Tusc. 4, 37, 80; so Quint. 5, 7, 1; 8 prooem. § 27; 9, 2, 72; Ov. R. Am. 543 al.— With gen.:

diffidentiam rei simulare,

Sall. J. 60, 5:

memoriae,

Quint. 11, 3, 142:

causae,

Plin. Ep. 5, 1, 7:

praesentium,

Tac. H. 1, 72:

copiarum,

Suet. Oth. 9 al. —With a dependent clause (cf. diffido, no. b:

non tam diffidentiā, futurum quae imperavisset, quam, etc.,

Sall. J. 100, 4.—

Want of faith, disobedience (eccl. Lat.):

ira Dei in filios diffidentiae,

Vulg. Ephes. 5, 6.

suspecto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. and n. [id.], to look up at; to look up, to watch, observe, etc. (ante-class. and postAug.).

In gen.:

tabulam pictam,

Ter. Eun. 3, 5, 36.— Absol.:

leo suspectans,

Plin. 8, 16, 21, § 57:

sollicitis suspectantibus populis, ne, etc.,

id. 11, 29, 35, § 104.—

In partic., to mistrust, suspect, apprehend:

Agrippinam magis magisque suspectans,

Tac. A. 12, 65:

omnem prolationem, ut inimicam victoriae, suspectabant,

id. H. 3, 82:

perfidiam,

id. ib. 2, 27 fin.; id. A. 11, 16; 13, 39:

magiam,

App. Mag. p. 292 fin.:

dolum ab aliquo,

Sulp. Sev. Chron. 1, 9, 4:

suspectante Nerone, haud falsa esse, quae vera non probabantur,

Tac. A. 15, 51 fin.—Pass.:

ne pellici suspectaretur,

Tac. A. 4, 3:

(vidua) jam ob unum divortium suspectanda,

App. Mag. p. 332, 29:

cum externi motus suspectarentur,

Aur. Vict. Caes. 4, 2, 9.

► Dep. collat. form (in analogy with suspicor):

hi, quos suspectati sunt,

Amm. 28, 1, 8.

suspectō, adv. [suspectus], in a manner to excite suspicion, suspiciously:

qui mortem liberorum suspecto decedentium non defenderunt,

Dig. 34, 9, 11.

suspĭcax, ācis, adj. [id.], apt to suspect, distrustful, suspicious.

Lit. (very rare):

populus suspicax ob eamque rem mobilis,

Nep. Timoth. 3, 5:

frater,

Liv. 40, 14:

animus alicujus,

Tac. A. 1, 13.—

Transf., that excites mistrust, suspicious: silentium, Tac. A. 3, 11 fin.; Sen. Ira, 2, 29, 2 (dub.; bracketed by Haase).

suspīcĭōsus ( suspīt-), a, um, adj. [2. suspicio], full of suspicion (class.).

Mistrustful, ready to suspect, suspicious:

omnes quibus res sunt minus secundae, magis sunt nescio quomodo Suspitiosi,

Ter. Ad. 4, 3, 15:

an te conscientia timidum suspitiosumque faciebat?

Cic. Verr. 2, 5, 29, § 74:

suspitiosus esse in aliquem,

id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 14; id. Lael. 18, 65:

suspitiosa ac maledica civitas,

id. Fl. 28, 68:

vita anxia, suspiciosa, trepida,

Sen. Vit. Beat. 15, 2. — Sup., Lampr. Alex. Sev. 64. —

That excites mistrust or suspicion, suspicious: si suspiciosus fuisset, Cato ap. Gell. 9, 12, 7; cf.:

suspiciosum Cato hoc in loco suspectum significat, non suspicantem, Gell. ib.: timor, perturbatio, etc.... quae erant ante suspitiosa, haec aperta ac manifesta faciebant,

Cic. Clu. 19, 54:

id quod adhuc est suspitiosum,

id. Rosc. Am. 7, 18: quia id est suspitiosum, id. ib. 20, 56; Auct. Her. 2, 7, 11; Cic. Clu. 62, 174:

haec sunt, quae suspitiosum crimen efficiant,

id. Part. Or. 33, 114:

sententiae,

Sen. Ep. 114, 1:

joci,

Suet. Dom. 10.— Sup.:

suspitiosissimum negotium,

Cic. Fl. 3, 7:

tempus,

id. Fam. 1, 7, 3.— Comp. seems not to occur.

suspĭcor, ātus ( inf. suspicarier, Plaut. Ps. 1, 5, 149; id. Trin. 1, 2, 49), 1, v. dep. a. [1. suspicio, II.], to mistrust, suspect (class.).

With acc. (rare):

id est, quod suspicabar,

Plaut. Men. 5, 2, 24:

quid nunc suspicare aut invenis De illā?

Ter. Heaut. 4, 1, 44:

quid homines suspicentur, videtis,

Cic. Lael. 3, 12:

quod velim temere atque injuriose de illo suspicati sint homines,

id. Ep. ad Brut. 1, 13, 1:

nihil mali suspicans,

id. Clu. 9, 27:

res nefarias,

id. Mil. 23, 63:

summum nefas suspicatus de uxore,

Quint. 9, 2, 80.—Rarely with a personal object:

ancillas meas,

Plaut. As. 5, 2, 39:

puellam,

App. M. 10, p. 250, 18.—

With obj.-clause (so most usually):

suspitio est mihi, nunc vos suspicarier, Me idcirco haec promittere, etc.,

Plaut. Ps. 1, 5, 149:

omnes ilico Me suspicentur, credo, habere aurum domi,

id. Aul. 1, 2, 32:

debere se suspicari, simulatā Caesarem amicitiā, etc.,

Caes. B. G. 1, 44:

id consilium cum fugae causā initum suspicaretur,

Hirt. B. G. 8, 16:

venturos, Qui, etc.,

Ov. H. 10, 83.—

Absol.:

fuge suspicari (sc. me),

Hor. C. 2, 4, 22.—

Transf., in gen., to suspect, apprehend, surmise, suppose, believe, conjecture (class.; cf.: opinor, reor).

With acc.:

di inmortales, spem insperatam date mihi, quam suspicor,

Plaut. Men. 5, 9, 22 Brix:

si quidem hic lenonis ejus't vidulus, quem suspicor,

id. Rud. 4, 4, 47:

nisi me animus fallit, hic profecto'st anulus, quem ego suspicor,

Ter. Heaut. 4, 1, 1:

qui, quae vix conjectura, qualia sint, possumus suspicari, sic affirmat, ut, etc.,

Cic. Rep. 1, 10, 15:

figuram divinam,

id. N. D. 1, 11, 28:

quiddam de L. Crasso,

id. de Or. 3, 4, 15; cf.:

aliquid de M. Popilii ingenio,

id. Brut. 14, 56.—

With rel.-clause:

quare, quā sint illae dignitate, potes ex his suspicari,

Cic. Inv. 2, 1, 2:

ne suspicari quidem, quanta sit admirabilitas caelestium rerum,

id. N. D. 2, 36, 90.—

With objectclause:

navalis hostis ante adesse potest, quam quisquam venturum esse suspicari queat,

Cic. Rep. 2, 3, 6:

quas (magnitudines stellarum) esse numquam suspicati sumus,

id. ib. 6, 16, 16:

placiturum tibi esse librum meum suspicabar,

id. Q. Fr. 2, 9, 1:

valde suspicor fore, ut infringatur hominum improbitas,

id. Fam. 1, 6, 1:

suspicor ingenuas erubuisse genas,

Ov. H. 19 (20), 6:

ex loco tumuli suspicari, non esse monumentum,

Quint. 7, 3, 34.— Absol.:

ut suspicor,

Plaut. Men. 5, 9, 22 Ritschl.

► Act. collat. form suspĭco, āre:

ne suspices,

Plaut. Cas. 2, 6, 42.

suspīcĭōsus ( suspīt-), a, um, adj. [2. suspicio], full of suspicion (class.).

Mistrustful, ready to suspect, suspicious:

omnes quibus res sunt minus secundae, magis sunt nescio quomodo Suspitiosi,

Ter. Ad. 4, 3, 15:

an te conscientia timidum suspitiosumque faciebat?

Cic. Verr. 2, 5, 29, § 74:

suspitiosus esse in aliquem,

id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 14; id. Lael. 18, 65:

suspitiosa ac maledica civitas,

id. Fl. 28, 68:

vita anxia, suspiciosa, trepida,

Sen. Vit. Beat. 15, 2. — Sup., Lampr. Alex. Sev. 64. —

That excites mistrust or suspicion, suspicious: si suspiciosus fuisset, Cato ap. Gell. 9, 12, 7; cf.:

suspiciosum Cato hoc in loco suspectum significat, non suspicantem, Gell. ib.: timor, perturbatio, etc.... quae erant ante suspitiosa, haec aperta ac manifesta faciebant,

Cic. Clu. 19, 54:

id quod adhuc est suspitiosum,

id. Rosc. Am. 7, 18: quia id est suspitiosum, id. ib. 20, 56; Auct. Her. 2, 7, 11; Cic. Clu. 62, 174:

haec sunt, quae suspitiosum crimen efficiant,

id. Part. Or. 33, 114:

sententiae,

Sen. Ep. 114, 1:

joci,

Suet. Dom. 10.— Sup.:

suspitiosissimum negotium,

Cic. Fl. 3, 7:

tempus,

id. Fam. 1, 7, 3.— Comp. seems not to occur.